Opgesloten

Beschouwing

Kort voor de kerst werd bij Omroep Zeeland een item uitgezonden over de beleving van dit mooie feest door gedetineerden in de penitentiaire inrichting Torentijd. Later was het item ook te zien op de Facebookpagina van de omroep met de kop In de cel tijdens de feestdagen: 'Het zijn extra zware dagen'.

Afbeelding van pixabay.com

Als toelichting schrijft de redacteur: 'Terwijl de meeste mensen plannen maken om de kerstdagen met
familie of vrienden door te brengen, zijn er ook een heleboel mensen die niet bij hun geliefden kunnen zijn. Mensen die opgesloten zitten bijvoorbeeld. Dat zijn in PI Torentijd in Middelburg dit jaar zo'n 170 gedetineerden. M. is één van de 170 gedetineerden die de kerst zonder familie door moet brengen. "Het is heel vervelend om niet thuis te zijn. Ik zou natuurlijk ook liever bij mijn familie en kinderen zijn, maar helaas is het dit jaar niet zo."

De feestdagen zijn ook voor de penitentiair medewerkers bijzondere dagen om te werken. Als om vijf uur de celdeuren op slot gaan denken de penitentiaire inrichtingswerkers nog wel een keer extra aan de gedetineerden. "Het geeft toch een extra dimensie. Je wenst ze een goede avond, maar weet dat onze avonden heel erg verschillen. Ik zit gezellig bij vrienden en familie en zij zitten alleen op hun cel", zegt een van de penitentiair medewerkers.' Aldus de redacteur.

Reactie

Ik kon (en wilde) niet nalaten om de volgende reactie op Facebook te plaatsen: 'Goed dat ook voor deze mensen aandacht is. Het justitiepastoraat heeft aan de Caritas van de katholieke kerk gevraagd kaarten en postzegels te doneren zodat de gedetineerden een kerstgroet kunnen schrijven naar hun familie en vrienden. Aan deze oproep is in ruime mate gehoor gegeven.'

Reacties konden natuurlijk niet uitblijven, dat wist ik op voorhand. Sociale platforms zijn bij uitstek geschikt om je mening te ventileren. Op een enkele uitzondering na gingen de meningen overwegend de kant uit van: geen medelijden met deze gedetineerden, ze zitten daar niet voor niks. Van de hoeveelheid en de soms grote heftigheid van dit soort reacties was ik toch behoorlijk geschrokken. En eigenlijk ben ik er nog steeds geschokt van. Ik besef heel goed, dat het niet de braafste jongens zijn, die daar hun dagen doorbrengen. Wie zichzelf buiten de wet plaatst, zal ook moeten accepteren dat de samenleving daar gepaste maatregelen tegen neemt.

Chapeau!

En toch is daarmee niet alles gezegd. Een mevrouw liet dat in haar commentaar duidelijk blijken. 'Wat jammer al deze reacties! Totdat het een familielid/vriend/kennis van jullie zelf is. Tuurlijk zitten ze daar niet zomaar. Maar zolang we niet weten wat er precies is gebeurd mogen we denk ik niet oordelen!'

Chapeau! Op deze manier geef je blijk van het besef, dat inderdaad de gedetineerden hun straf moeten uitzitten, maar dat zij wel – net als ieder van ons – mensen zijn. Ook zij hebben recht op hun gevoel van eenzaamheid, ondanks dat ze zelf verantwoordelijk zijn voor hun situatie.

Wie hen dit recht op gevoelens ontzegt, is in mijn ogen zelf een gevoelsarm mens, iemand met weinig inlevingsvermogen. Vanuit deze optiek zit je in wezen zelf ook opgesloten. Maar dan in de cirkel van je eigen veronderstelde immuniteit.