27 september 2015

Open minded

Overweging op de 26e zondag door het jaar (jaar B)

Lezingen: Numeri 11,25-29; Marcus 9,38-43.45.47v

Als ik zeg, dat mensen het lang niet altijd met elkaar eens zijn, dan lijkt dat verdacht veel op het intrappen van een open deur. Maar goed, nu ik het eenmaal heb gezegd, hoef ik deze uitspraak ook niet te onderbouwen met een rijtje voorbeelden. De kunst is – in dergelijke situaties van meningsverschil – om het gesprek niet af te kappen. Waar dat wel gebeurt, waar mensen elkaar buiten sluiten omwille van een andere opvatting, daar worden grenzen getrokken die de onderlinge verstandhouding in de weg zitten.

Wel of niet?

In de Schriftlezingen horen we ook over mensen, die van ongepaste duidelijkheid houden: jij hoort bij ons, en jij niet. Uit het boek Numeri hebben we het verhaal beluisterd over een aantal assistenten van Mozes. Zeventig oudsten worden toegerust met inspiratie en enthousiasme, zodat ze kunnen spreken (profeteren heet dat) namens God en Mozes. Naast die zeventig zijn er nog twee anderen, Eldad en Medad, die hun enthousiaste spreken niet kunnen tegenhouden. Ook zij profeteren. Daar wordt bezwaar tegen gemaakt, omdat de twee niet op de vereiste wijze zouden zijn toegerust. Ja, zegt Jozua, dat kan natuurlijk niet. Ja, zegt Mozes, dat kan natuurlijk wel. Waarom zou je mensen, die het goede woord spreken, het zwijgen moeten opleggen? Ook al hebben ze niet de voorgeschreven procedure doorlopen: ze doen wat gedaan moet worden. Ze doen wat goed is. Daar moet je niet moeilijk over doen, daar moet je verheugd over zijn!

20 september 2015

Een warm vangnet

Interview met Ad Lijmbach
in de serie Graven naar geloof

Hij is van vele markten thuis. Op de sociale media maakt Ad Lijmbach geregeld melding van zijn tochten als vrijetijdswielrenner. Op politiek gebied heeft hij zich verdienstelijk gemaakt, onder andere als gemeenteraadslid en Statenlid voor het CDA. Beroepsmatig was hij tot voor kort werkzaam bij het Kadaster en is hij daarnaast momenteel voorzitter van de Dorpsraad in zijn woonplaats Lewedorp. En op kerkelijk gebied heeft hij vele functies: koster en koorzanger in Lewedorp, waar hij ook de ledenadministratie mee heeft geautomatiseerd alsmede de administratie van kerkhof. Verder is hij sinds de oprichting in 1981 bij de Parochievergadering in Lewedorp betrokken.

Om het nog maar niet te hebben over de vele uren die vanaf de jaren tachtig in de vorige eeuw zijn besteed aan het Pastoraal Regionaal Overleg, voorloper van de InterParochiële Vereniging, waar uiteindelijk de Pater Damiaanparochie uit is ontstaan. Dat hele traject heeft Ad meegemaakt en mee gemáákt.

Bourgondisch katholiek

Interessanter dan deze korte opsomming van bezigheden vind ik de vraag, wat Ad bezielt om dit allemaal te willen doen. 'Van meet af aan was voor mij duidelijk, dat de bakens op kerkelijk terrein verzet zouden gaan worden. Werken aan de toekomst is voor mij altijd een sterke focus geweest. Door allerlei bestuurlijke werkzaamheden kwam voor mijzelf ook duidelijker in beeld, wat mij motiveerde. Ik ben altijd een verenigingsman geweest, en ik vind het belangrijk om iets te doen voor de gemeenschap. Daar komt bij dat ik – afkomstig uit Brabant, waar het katholieke geloof een zekere vanzelfsprekendheid heeft – hier in Zeeland voelde, hoe je je katholicisme meer moest manifesteren. Je moet laten zien, dat je er bent. Dat vind ik overigens een terechte zaak. Het heeft mijn geloof versterkt en ook verdiept.'

13 september 2015

Verliezen is het nieuwe winnen

Overweging op de 24e zondag door het jaar (jaar B)

Lezingen: Jesaja 50,5-9a; Jakobus 2,14-18; Marcus 8,27-35

Wanneer je als atleet de top wilt bereiken, dan moet je daar erg veel voor over hebben. Je moet niet alleen uren en uren investeren in de training, maar ook letten op de juiste voeding. Je zult ook wel eens een feestje moeten overslaan, omdat voldoende slaap nodig is voor het bereiken van je ultieme doel. Kortom: het realiseren van je droom kan betekenen, dat je zult moeten afzien – mentaal en fysiek. Maar het bereiken van het gestelde doel maakt veel, zo niet alles, goed.

Ultieme droom

Voor het realiseren van zijn ultieme droom is Jezus bereid om heel ver te gaan. Wat hem voor ogen staat, wat God voor ogen staat, is een wereld waarin mensen, alle mensen elkaar recht doen. Een wereld, die er totaal anders uitziet dan wat wij gewoonlijk waarnemen. Een wereld, waarin mensen zorg hebben voor elkaar, waarin mensen proberen om het beste uit de ander naar boven te halen. Een wereld waarin mensen bereid zijn tot verzoening en vrede, een wereld van vriendschap en genegenheid, van hartelijkheid en onderlinge verbondenheid.

06 september 2015

Van iedereen

Het was een feest van eensgezindheid daar op het festival van Werchter is 1994. The Scene kreeg moeiteloos het publiek mee toen Iedereen is van de wereld werd gezongen. Het nummer is inmiddels een klassieker geworden in de geschiedenis van de Nederlandse popmuziek. Het wordt uit volle borst en - mag je aannemen - met overtuiging meegezongen. Iedereen is van de wereld, en de wereld is van iedereen.

Als je in een goede stemming bent (wat meestal het geval is als je een muziekfestival of concert bezoekt), dan valt het je makkelijk om een tekst als deze mee te zingen. Samen met vele, vele anderen, drankje in de ene hand en je andere hand om de schouder van je buurvrouw/man, springend, klappend op het ritme van de muziek - dat is 100% genieten. Iedereen is van de wereld, en de wereld is van iedereen.

Het refrein dreunt nog na in mijn hoofd als ik in de afgelopen weken trieste beelden voorbij zie komen van vele, vele anderen die ook eensgezind zijn. Niet eensgezind in hun muzikale saamhorigheid, maar in hun vastberadenheid om hun onveilig geworden vaderland achter te laten, wanhopig op zoek naar een plekje in de wereld waar anderen hen niet naar het leven staan. Iedereen is van de wereld, en de wereld is van iedereen.

Niemand laat huis en haard, niemand laat zijn hele hebben en houden, niemand laat zijn oude moeder en andere dierbare familieleden achter, als daar niet een dringende noodzaak voor is. Wanneer je niet weet, of je de dag van morgen nog wel levend zult zien, wanneer je voor je kinderen (je eigen vlees en bloed) geen veilige toekomst kunt opbouwen, wanneer je moet leven tussen de vuurlinies van elkaar rivaliserende partijen of in je kapot geschoten huis, eigenlijk niet meer dan een krot, dan neem je op een bepaald ogenblik een besluit. Iedereen is van de wereld, en de wereld is van iedereen.

En dan begint de lange, vaak barre reis. Een reis, die niet alleen in financieel opzicht een hoge prijs van je vraagt, maar ook mentaal en fysiek. Te veel mensen is een wankele boot, medevluchtelingen die onderweg verdrinken of totaal uitgeput neervallen, grensposten die als onneembare vesting gebarricadeerd worden, onzekerheid over het bereiken van je bestemming (waar die ook mag zijn...) - het is een compleet onzekere onderneming. Maar terug gaan is geen optie. Er is slechts één houvast. Iedereen is van de wereld, en de wereld is van iedereen.

En zou het ons, inwoners van de westerse wereld (een wereld die zichzelf graag afficheert als beschaafd) lukken om dit refrein mee te zingen met die troosteloze stoet van verdreven en onzekere mensen? Of reserveren we de klassieker van The Scene liever voor het festival of de concertzaal? En laten we dan de angst voor het verlies van ons eigen hebben en houden toch maar prevaleren boven het dringende appel dat vluchtelingen in steeds grotere aantallen op ons doen? Laten we dan niet eigenlijk een stuk van onze eigen beschaving varen en een deel van onze menselijke waardigheid verloren gaan, wanneer we harteloos omgaan met wie wanhopig op zoek is naar een veilige plek voor zichzelf en zijn kinderen?  Ook voor ons is er in deze kwestie per slot van rekening slechts één houvast  Iedereen is van de wereld, en de wereld is van iedereen.

Van iedereen.

Van iedereen.

Van iedereen.

Van iedereen.

Van iedereen.