Een warm vangnet

Interview met Ad Lijmbach

in de serie Graven naar geloof

Hij is van vele markten thuis. Op de sociale media maakt Ad Lijmbach geregeld melding van zijn tochten als vrijetijdswielrenner. Op politiek gebied heeft hij zich verdienstelijk gemaakt, onder andere als gemeenteraadslid en Statenlid voor het CDA. Beroepsmatig was hij tot voor kort werkzaam bij het Kadaster en is hij daarnaast momenteel voorzitter van de Dorpsraad in zijn woonplaats Lewedorp. En op kerkelijk gebied heeft hij vele functies: koster en koorzanger in Lewedorp, waar hij ook de ledenadministratie mee heeft geautomatiseerd alsmede de administratie van kerkhof. Verder is hij sinds de oprichting in 1981 bij de Parochievergadering in Lewedorp betrokken.

Om het nog maar niet te hebben over de vele uren die vanaf de jaren tachtig in de vorige eeuw zijn besteed aan het Pastoraal Regionaal Overleg, voorloper van de InterParochiële Vereniging, waar uiteindelijk de Pater Damiaanparochie uit is ontstaan. Dat hele traject heeft Ad meegemaakt en mee gemáákt.

Bourgondisch katholiek

Interessanter dan deze korte opsomming van bezigheden vind ik de vraag, wat Ad bezielt om dit allemaal te willen doen. 'Van meet af aan was voor mij duidelijk, dat de bakens op kerkelijk terrein verzet zouden gaan worden. Werken aan de toekomst is voor mij altijd een sterke focus geweest. Door allerlei bestuurlijke werkzaamheden kwam voor mijzelf ook duidelijker in beeld, wat mij motiveerde. Ik ben altijd een verenigingsman geweest, en ik vind het belangrijk om iets te doen voor de gemeenschap. Daar komt bij dat ik – afkomstig uit Brabant, waar het katholieke geloof een zekere vanzelfsprekendheid heeft – hier in Zeeland voelde, hoe je je katholicisme meer moest manifesteren. Je moet laten zien, dat je er bent. Dat vind ik overigens een terechte zaak. Het heeft mijn geloof versterkt en ook verdiept.'

Maar zijn geloof typeert Ad graag met de aanduiding 'bourgondisch katholiek'. Hij houdt ervan om zijn gelovige motivatie positief op te vatten. 'Ik voel mij thuis in dat blije, katholieke geloof.' De bijna altijd aanwezige glimlach op zijn gezicht onderstreept deze houding. 'En precies van daaruit wil ik graag een bijdrage leveren aan de gemeenschap, op allerlei terrein. Het gaat erom, dat ik graag meehelp om de kerk bij de tijd te brengen.' Bij de tijd brengen? 'Ik vind het belangrijk om te laten zien, dat kerk meer betekent dan alleen de liturgische vieringen. En dat we, zoals hier in Lewedorp, goede contacten onderhouden met de protestantse christenen. Maar ook dat er ruimte moest komen voor de pastoraal werkster en werker, dat de kerkleden zelf een stuk verantwoordelijkheid gingen dragen, en dat de democratisering binnen de kerk een essentiële bijdrage betekent voor het vitaal houden van de parochiekernen. Gelukkig gaf het pastorale team – in zijn verschillende samenstelling door de jaren heen – ook ruimte voor die ontwikkelingen.'

Uitlaatklep

Daarom vindt Ad het ook jammer, dat de Nederlandse bisschoppen – in zijn ogen – te sterk focussen op het vieren van de eucharistie. 'Voor mij is duidelijk, dat we als kerk niet zonder eucharistie kunnen. Maar door diensten van woord en communie voor het samenkomen anders te zien, wordt vergeten hoe groot en hoe belangrijk de persoonlijke betrokkenheid van leken en pastoraal werk(st)ers bij de kerk is. In heel het proces van IPV naar Pater Damiaanparochie hebben we juist de lokale betrokkenheid als insteek gekozen om de vitaliteit en zelfdragendheid tot sleutelbegrippen van de samenwerking te maken. Eerlijk gezegd vraag ik me wel eens af, of dit door het bisdom voldoende wordt gezien.'

Naast al deze bestuurlijke inzet is het bijdragen aan de koorzang een mooie uitlaatklep voor Ad. 'Ik zing gewoon heel graag, maar het brengt ook een zeker tegenwicht tegen al het bestuurlijke werk. En ik zie het ook als een bijdrage aan de inhoud van een goede viering. Misschien wel voornamelijk in de niet-eucharistische vieringen.'

Geloof als vangnet, maar niet vrijblijvend

En tegelijk is het voor Ad bijna onmogelijk om het bestuurswerk geen aandacht meer te geven. Want de veranderingen blijven zich aandienen. 'Wat de gebouwen betreft zit er in de Damiaanparochie nog wel wat vet op de botten. Maar in de toekomst zullen onvermijdelijk besluiten genomen moeten worden. Heel belangrijk vind ik, dat dit zorgvuldig gebeurt. We moeten immers respect tonen voor wie in het verleden zoveel hebben opgebouwd, maar tegelijk moeten we de ogen niet sluiten voor de toekomst. Essentieel in dit hele proces is, dat de lokale mensen zelf de kans krijgen om op dit punt besluiten te nemen.'

Als interviewer raakt mij een opmerking die Ad maakt op het einde van het gesprek: 'Ik zie het geloof als een vangnet voor de moeilijke momenten of periodes in het leven. Het moet vooral een warm geloof zijn, maar dat betekent niet dat het vrijblijvend kan zijn. Ik zie het als een waardevolle vorm van betrokkenheid op en met elkaar.'