Van iedereen

Het was een feest van eensgezindheid daar op het festival van Werchter is 1994. The Scene kreeg moeiteloos het publiek mee toen Iedereen is van de wereld werd gezongen. Het nummer is inmiddels een klassieker geworden in de geschiedenis van de Nederlandse popmuziek. Het wordt uit volle borst en - mag je aannemen - met overtuiging meegezongen. Iedereen is van de wereld, en de wereld is van iedereen.

Als je in een goede stemming bent (wat meestal het geval is als je een muziekfestival of concert bezoekt), dan valt het je makkelijk om een tekst als deze mee te zingen. Samen met vele, vele anderen, drankje in de ene hand en je andere hand om de schouder van je buurvrouw/man, springend, klappend op het ritme van de muziek - dat is 100% genieten. Iedereen is van de wereld, en de wereld is van iedereen.

Het refrein dreunt nog na in mijn hoofd als ik in de afgelopen weken trieste beelden voorbij zie komen van vele, vele anderen die ook eensgezind zijn. Niet eensgezind in hun muzikale saamhorigheid, maar in hun vastberadenheid om hun onveilig geworden vaderland achter te laten, wanhopig op zoek naar een plekje in de wereld waar anderen hen niet naar het leven staan. Iedereen is van de wereld, en de wereld is van iedereen.

Niemand laat huis en haard, niemand laat zijn hele hebben en houden, niemand laat zijn oude moeder en andere dierbare familieleden achter, als daar niet een dringende noodzaak voor is. Wanneer je niet weet, of je de dag van morgen nog wel levend zult zien, wanneer je voor je kinderen (je eigen vlees en bloed) geen veilige toekomst kunt opbouwen, wanneer je moet leven tussen de vuurlinies van elkaar rivaliserende partijen of in je kapot geschoten huis, eigenlijk niet meer dan een krot, dan neem je op een bepaald ogenblik een besluit. Iedereen is van de wereld, en de wereld is van iedereen.

En dan begint de lange, vaak barre reis. Een reis, die niet alleen in financieel opzicht een hoge prijs van je vraagt, maar ook mentaal en fysiek. Te veel mensen is een wankele boot, medevluchtelingen die onderweg verdrinken of totaal uitgeput neervallen, grensposten die als onneembare vesting gebarricadeerd worden, onzekerheid over het bereiken van je bestemming (waar die ook mag zijn...) - het is een compleet onzekere onderneming. Maar terug gaan is geen optie. Er is slechts één houvast. Iedereen is van de wereld, en de wereld is van iedereen.

En zou het ons, inwoners van de westerse wereld (een wereld die zichzelf graag afficheert als beschaafd) lukken om dit refrein mee te zingen met die troosteloze stoet van verdreven en onzekere mensen? Of reserveren we de klassieker van The Scene liever voor het festival of de concertzaal? En laten we dan de angst voor het verlies van ons eigen hebben en houden toch maar prevaleren boven het dringende appel dat vluchtelingen in steeds grotere aantallen op ons doen? Laten we dan niet eigenlijk een stuk van onze eigen beschaving varen en een deel van onze menselijke waardigheid verloren gaan, wanneer we harteloos omgaan met wie wanhopig op zoek is naar een veilige plek voor zichzelf en zijn kinderen?  Ook voor ons is er in deze kwestie per slot van rekening slechts één houvast  Iedereen is van de wereld, en de wereld is van iedereen.

Van iedereen.

Van iedereen.

Van iedereen.

Van iedereen.

Van iedereen.