Een kind wijst de weg

Overweging op Eerste Kerstdag

Lezingen: Jesaja 52,7-10; Johannes 1,1-5.9-14

'Weet je nog, toen we elkaar nog maar pas kenden?' Het koppel dat na jaren terug kijkt op het begin van hun relatie, haalt herinneringen op. Er is een zekere vertedering te beluisteren in de manier waarop ze elkaar de verhalen vertellen uit die begintijd. En je voelt ook, dat de vlam van toen nog niet is uitgedoofd. Ja, de felheid en de passie van hoe het ooit begon, dat is wel wat afgezwakt. Maar de diepe trouw, die in al die jaren alleen maar sterker is geworden, klinkt door in elke spatie tussen de woorden.

We doen het graag: elkaar verhalen vertellen van hoe het begon. Niet alleen verhalen over de relatie tussen twee geliefden, maar ook over hoe een kind wordt geboren en opgenomen in de warmte van het gezin; verhalen over hoe een nieuwe start werd gemaakt nadat je op een doodlopende weg was geraakt of hoe een natie werd opgebouwd nadat er een verwoestende oorlog is geweest. Hoor maar hoe Jesaja jubelende woorden gebruikt om te laten horen hoe Jahwe zijn volk weer nieuwe moed geeft.

Het kleine zoeken naar vrede

Overweging

Het verlangen naar licht, naar vrede en saamhorigheid lijkt ons met Kerstmis meer te beroeren dan in andere tijden van het jaar. Misschien komt dat wel door de duisternis en het gure weer, die in de natuur de overhand hebben. Of deels ook door het schrale klimaat, dat in onze samenleving van vele kanten op ons afkomt.

Dat verlangen naar vrede en harmonie drukt zich tegenwoordig vaak uit in het uitbundige licht, waarmee we onze kerstbomen of zelfs de buitenkant van ons hele huis optuigen. Soms denk ik wel eens, dat dit vele licht in onze straten als een soort bezwering wordt ingezet om onze tekort aan innerlijk licht te maskeren. Het verlangen naar harmonie is ook zichtbaar in de behoefte aan het gezellige samenzijn met familie en vrienden.

Voor de mensen

Interview met Ineke Priem

in de serie Graven naar geloof

De manier waarop Ineke Priem in het leven staat is mede bepaald door het gegeven, dat er thuis altijd de zorg was (en nog is) om haar gehandicapte zus. Rekening houden met anderen, klaar staan voor wie een beroep op je doet: dat is Ineke om zo te zeggen met de paplepel ingegeven. 'Nee' zeggen gaat haar dus niet gemakkelijk af. Er kan altijd nog wel een klusje of een taak bij.

Zo ging het ook toen pastor Tom Brooijmans haar in 1999 vroeg om per week tien uur beschikbaar te willen zijn voor het opzetten van een parochiekantoor. 'Dat wilde ik wel doen, maar dan graag samen met een ander,' vertelt Ineke. Die ander werd Plonie Paree, die gaandeweg de meeste uren op het kantoor in de Zusterstraat te Goes aanwezig was. De taken van Ineke verschoven op den duur meer in de richting van het notuleren van vergaderingen van de besturen van de Damiaanparochie en (later) van de Mariaparochie. Ook van de gezamenlijke vergaderingen van de twee besturen werden door Ineke verslag gemaakt. 'Mijn ervaring als directiesecretaresse bij een groot bedrijf in Kapelle kwamen mij bij dat alles goed van pas. En,' voegt Ineke daaraan toe, 'het was fijn om dit werk met Plonie samen te doen. We hebben veel met elkaar gedeeld in deze jaren.' Ook de samenwerking met Riet Hopmans de laatste jaren heeft haar met een glimlach naar het werk doen gaan.

Voeding geven

Overweging bij de 1e zondag van de Advent (jaar B)

Lezingen: Jesaja 63,16b-17.19b; 64,3b-8; Marcus 13,33-37

Claudia is een week naar haar moeder, die woont in het oosten van het land. Voor de gezelligheid, maar ook om een stuk mantelzorg te verlenen. Peter, haar man, moet zich dan even zelf zien te bedruipen. Ja, dat voelt toch anders als moeder de vrouw van huis is. Hij kan meer zijn eigen gang gaan, maar moet tegelijk zelf voor zijn eten zorgen en de was bijhouden. In zo'n situatie kun je de zorg voor het huishouden op twee manieren voor je rekening nemen. Je doet de noodzakelijke dingen om, als Claudia weer thuis komt, gedonder te voorkomen. Of je kunt zorgen, dat ze een warm welkom ervaart, bijvoorbeeld doordat er een bloemetje in huis is en de gezamenlijke maaltijd speciale aandacht krijgt. De eerste houding – zou je kunnen zeggen – is er een van 'op je hoede zijn',  de tweede van een hartelijke en warme thuiskomst. De eerste weerspiegelt een gevoel van kilte en onverschilligheid, misschien ook angst, de tweede van toewijding en genegenheid.

De woorden uit het evangelie klinken alsof ze passen bij de eerste houding. Want Jezus begint met woorden die nogal dreigend klinken: 'Weest op uw hoede.' Dat heeft iets van: jezelf schrap zetten, alert zijn op mogelijk gevaar. We kunnen ons afvragen, waarom Jezus zo'n waarschuwende toon gebruikt als hij in gesprek is met vier van zijn volgelingen. De passage die de evangelist Marcus ons vandaag voorhoudt, wordt (als je zijn verhaal verder zou lezen) vrijwel meteen gevolgd door de laatste maaltijd van Jezus en zijn vrienden. En we weten hoe het verder gaat: de gruwelijke lijdensweg met Jezus' dood als voorlopig sluitstuk.