Interview met Jeannet Kievit
in de serie Graven naar geloof
Bij tijd en wijle ruist de regen op de ramen van de serre, als ik op deze eerste echte herfstdag met Jeannet Kievit praat over haar vrijwilligerswerk. De serre is haar favoriete plek in het huis, dat ze met haar gezin bewoont in Kruiningen. 'Het is hier lekker licht, hier zit ik ook de meeste tijd,' zegt Jeannet.
Een ander zicht
Vrijwilligerswerk deed en doet ze in allerlei organisaties. Ze was lid van de ouderraad op basisschool de Welle in haar woonplaats. 'Naast de reguliere vergaderingen waren er vooral veel activiteiten rond Sinterklaas en Kerst en als er schoolreisje was. Door deze bezigheden leerde ik andere ouders beter kennen en ook de leerkrachten. De hele organisatie van de school kreeg ik ook beter in beeld. Dat geeft een ander zicht op wat er allemaal speelt binnen de school.' In die activiteiten op de school van haar kinderen kon Jeannet haar gezonde nieuwsgierigheid en haar betrokkenheid heel goed kwijt. Iets wat ook geldt voor de vrijwilligersactiviteiten binnen de tennisvereniging.
Veel werk heeft Jeannet in de loop der jaren ook verzet op kerkelijk terrein. Twee termijnen heeft ze zich ingezet als lid van het toenmalige parochiebestuur van Oost Zuid-Beveland, waarvan ze zes jaar het secretariaat heeft behartigd. 'Je merkt dan welke kwesties er allemaal voorbij komen. Als gewone kerkganger heb je daar niet altijd zicht op. Dat maakt het werk ook boeiend.' Verder houdt Jeannet zich, samen met anderen, bezig met de voorbereiding van kinderen op de Eerste Communie. 'Dat doen we overigens maar eens in de twee jaar, omdat er te weinig kinderen zijn voor een jaarlijkse voorbereiding.'
Betrokken
Ook in haar bezigheden als lector en koster in de kerk van Hansweert en in haar activiteiten als redactielid van het Parochienieuws komt Jeannets betrokkenheid tot uiting. Het geeft haar – opnieuw – de mogelijkheid om wat meer te weten van de achtergronden en van de mensen die samen de kerkelijke organisatie draaiend houden. Overigens oefende ze de functie van lector ook al uit in de toenmalige Sint Annakerk van Yerseke. 'De sluiting van dit gebouw was noodzakelijk, maar voor mij en veel andere kerkgangers ook heel emotioneel. De overgang naar Hansweert was niet vanzelfsprekend, maar door mij met vrijwilligerswerk bezig te houden, had ik wel de mogelijkheid om de mensen en de onderlinge verhoudingen te leren kennen. Zeker als bestuurslid had ik de kans om mee te denken in het nemen van bepaalde beslissingen. Daardoor voel ik me betrokken bij wat er speelt in de kerkgemeenschap.'
'In dat verband,' zegt Jeannet, 'vind ik het wel jammer, dat de kerk – en dan met name de leiding – soms te weinig meegaat met de moderne tijd. Het priesterschap is op zich een goede zaak, maar de verplichting van het celibaat zou ik wel ter discussie willen stellen. Gelukkig is er in de beleving van het katholieke geloof wel meer ruimte gekomen. Het is allemaal niet meer zo streng als veertig jaar geleden. Maar de rituelen en de tradities vind ik erg waardevol. Ze voelen vertrouwd aan, en daarom mis ik die rituelen wanneer ik wel eens naar een protestantse kerkdienst ga, hoezeer ik mij ook dan herken in de verhalen en de gebeden.'
Niet zichtbaar, wel bepalend
Geloven is iets dat in het dagelijkse leven van Jeannet zo maar eens af en toe ter sprake komt. 'Bijvoorbeeld bij een overlijden. In die situaties heb ik mijn kinderen wel proberen duidelijk te maken, dat alles niet eindigt met dit leven. Geloven is meer iets dat van binnen zit,' verduidelijkt Jeannet. Als ik haar vraag, of ze zich herkent in het beeld van geloven als een 'onderstroom' in het leven, kan ze dat wel beamen. Die onderstroom is niet zichtbaar, maar wel bepalend voor de weg die je gaat in je leven. 'Geloven als een soort fundament, daarin kan ik mij wel herkennen. Zo hebben we in de afgelopen tijd te maken gehad met het sterven van jonge mensen en met een situatie van zelfmoord. Dat kan ik dan moeilijk in verband brengen met God. En toch geeft het geloof tegelijk op één of andere manier houvast, want voor je eigen gezin moet je wel blijven doorgaan. Ik ben gelukkig positief ingesteld. En dat helpt om de soms akelige realiteit onder ogen te zien en gelijktijdig door te gaan met leven.' Dat vind ik wel een mooie gedachte om mee te nemen, als ik weer in mij auto stap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten