Toen enkele maanden geleden de berichten in de pers kwamen over het seksueel misbruik door twee (inmiddels overleden) Nederlandse bisschoppen, heb ik daar met plaatsvervangende schaamte kennis van genomen. Het nieuws werd in de media breed uitgemeten. Pijnlijk maar terecht. Pijnlijk misschien allereerst voor de slachtoffers om opnieuw geconfronteerd te worden met het onrecht dat hen werd aangedaan. Zou het hen enige genoegdoening kunnen geven, nu de waarheid eindelijk aan het licht komt? Maar pijnlijk ook voor alle gelovigen die hun best doen om het rechte pad te bewandelen, terwijl sommige van hun leidsmensen alleen maar de schone schijn kunnen ophouden. En toch is het is goed dat er meer en meer transparantie komt over deze afschuwelijke praktijken.
Zo is de gangbare realiteit van onze nieuwsgaring: niet alleen in de krant, op TV of via de sociale media, maar ook in de gesprekken van de dag of tijdens verjaardagsfeestjes. Over het kwade wordt geschreeuwd, terwijl het goede slechts fluisterend aan de orde komt. Toch is het van groot belang, dat wij als gelovige mensen meer en meer de focus verleggen naar het spreken over het goede, ook al gebeurt dat slechts fluisterend. Al haalt dit dan niet de voorpagina, toch is het belangrijk om het goede te doen en te zeggen, ongeacht het kleine of grote 'effect' daarvan.
Door het goede van mensen in onze omgeving te benadrukken, wordt niet alle kwaad uit de wereld weggepoetst. We moeten de ogen ook niet sluiten voor het kwaad dat om ons heen gebeurt, of voor het kwaad dat wij zelf veroorzaken. Maar de focus op het goede brengt wel teweeg, dat mensen recht wordt gedaan. Wie kwaad spreekt over een ander, wordt daardoor niet vanzelf een beter mens. Integendeel. Maar wie goed spreekt over een ander, spreekt niet alleen goed over de ander, hij spreekt ook goed uit zichzelf. Hij laat zichzelf van zijn betere kant zien. En eigenlijk is dat – in onze wereld – een tegendraadse handelwijze. Maar wel een handelwijze, die stevige wortels heeft in het christelijke geloof.
Dat betekent dus dat je af en toe moet durven dwarsliggen. Een mooi voorbeeld daarvan is het verhaal van bisschop Van Valenberg, die in de oorlogsjaren in Borneo het bisschopsambt bekleedde. Hij was geïnterneerd in het Jappenkamp. Net als alle andere gevangenen werd hij door sommige bewakers beestachtig behandeld. Na de bevrijding werd hem gevraagd (door een Amerikaanse officier) om een lijst te maken met namen van de ergste beulen. Een dag later kwam de bisschop de lijst overhandigen. Hij zei: 'Hier is de lijst, met één restrictie. Ik heb er de namen opgezet van de bewakers die ons goed behandeld hebben. De andere namen ben ik vergeten.'
Deze beschouwing verscheen in Parochienieuws jaargang 15 nummer 5 (juli 2014).
Door het goede van mensen in onze omgeving te benadrukken, wordt niet alle kwaad uit de wereld weggepoetst. We moeten de ogen ook niet sluiten voor het kwaad dat om ons heen gebeurt, of voor het kwaad dat wij zelf veroorzaken. Maar de focus op het goede brengt wel teweeg, dat mensen recht wordt gedaan. Wie kwaad spreekt over een ander, wordt daardoor niet vanzelf een beter mens. Integendeel. Maar wie goed spreekt over een ander, spreekt niet alleen goed over de ander, hij spreekt ook goed uit zichzelf. Hij laat zichzelf van zijn betere kant zien. En eigenlijk is dat – in onze wereld – een tegendraadse handelwijze. Maar wel een handelwijze, die stevige wortels heeft in het christelijke geloof.
Dat betekent dus dat je af en toe moet durven dwarsliggen. Een mooi voorbeeld daarvan is het verhaal van bisschop Van Valenberg, die in de oorlogsjaren in Borneo het bisschopsambt bekleedde. Hij was geïnterneerd in het Jappenkamp. Net als alle andere gevangenen werd hij door sommige bewakers beestachtig behandeld. Na de bevrijding werd hem gevraagd (door een Amerikaanse officier) om een lijst te maken met namen van de ergste beulen. Een dag later kwam de bisschop de lijst overhandigen. Hij zei: 'Hier is de lijst, met één restrictie. Ik heb er de namen opgezet van de bewakers die ons goed behandeld hebben. De andere namen ben ik vergeten.'
Deze beschouwing verscheen in Parochienieuws jaargang 15 nummer 5 (juli 2014).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten