Geduld

De constatering dat we leven in een gejaagd tijdsgewricht zal weinig mensen verbazen. Overvolle agenda's dwingen ons om te rennen van de ene afspraak naar de volgende vergadering. Onze kinderen (en kleinkinderen) willen we zoveel mogelijk kansen bieden om zich te kunnen ontwikkelen. Daardoor staat de keukenkalender vol met hun verplichtingen inzake sport, cultuur en verjaardagsfeestjes. I want it all and I want it now, zong de legendarische rockband Queen in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Dat we voor een afspraak bij de specialist enkele weken – soms zelfs langer – moeten wachten, lijkt onvermijdelijk maar, zachtjes uitgedrukt, verre van leuk.

Die gejaagdheid, die veel mensen als onontkoombaar zijn gaan beschouwen, gaf misschien ook voeding aan de hoop op een snelle verandering in de houding van de kerk tegen over homoseksuele en gescheiden mensen. Op basis van de tussentijdse rapportage van de buitengewone bisschoppensynode, die van 5 tot 19 oktober werd gehouden in Rome, kopte de website www.katholiek.nl op 13 oktober: 'Vaticaan wil barmhartiger zijn voor homo's en gescheidenen'. Intussen is bekend geworden, dat het slotdocument van de synode op dit punt minder hoop rechtvaardigt op snelle wijzigingen. Niettemin heeft paus Franciscus aangegeven, het gesprek over deze onderwerpen te willen voortzetten in de synode die gehouden zal worden in oktober 2015.

Hoop en haast kunnen in de harten van mensen gemakkelijk samengaan, omdat ze de gewenste veranderingen liefst op korte termijn gerealiseerd willen zien. I want it all and I want it now. Heel begrijpelijk, maar de praktijk blijkt vaak weerbarstiger. Misschien is het beter om de deugd van de hoop te combineren met de deugd van het geduld. Er is een gevleugeld woord, dat zegt: 'Zij die geloven, haasten niet.' Het geeft aan, dat je vertrouwen moet blijven houden op de gewenste koerswijziging, maar dat de termijn waarop die gerealiseerd zal worden een langere adem vraagt.

Geduldig zijn, een lange adem hebben, je kalmte bewaren als de vervulling van je hoop nog uitblijft: het is in wezen een heel krachtige houding om te blijven uitzien naar wat nog moet komen. Het is een houding die wij als gelovige mensen, in de weken voorafgaand aan Kerstmis, oefenen in de verwachting van de geboorte van het Kind. Maar geduld is ook een krachtig instrument om ieder jaar opnieuw met Kerstmis te blijven uitzien naar licht in de duisternis, naar vrede waar onmin heerst, naar verzoening waar de haat in onze wereld allesoverheersend lijkt te zijn. En daarnaast is geduld ook een onmisbare zoekhulp om in kleine en soms kwetsbare gebeurtenissen de aankondiging te zien van wat ooit tot vervulling kan komen: vrede en gerechtigheid, verzoening en harmonie. Want grote dromen beginnen klein. En geduld is immers een vorm van volgehouden hoop, die de toekomst dichterbij hunkert.