Zaaien

Interview met Charisma Vrutaal en Anneke Harten

in de serie Graven naar geloof

De zolder van de pastorie in Heinkenszand is uitstekend geschikt om met jonge mensen een avond door te brengen. Lekker zittende banken, een muziekinstallatie, grappige spreuken van Loesje en werkstukken van de jongeren zelf maken de ruimte tot een aangename plek, waar ontmoeting, gezelligheid, spelletjes en ook serieuze gesprekken tot hun recht komen. Op die zolder ben ik in gesprek met Anneke Harten en Charisma Vrutaal. Samen hebben zij de laatste jaren de begeleiding van het Jongerenpastoraat op zich genomen.

Die begeleiding was zeker geen eenvoudige opgave. Voortdurend was er zorg om voldoende ondersteuning te vinden, zodat een keer per maand een goede avond aangeboden kom worden aan jongelui van 12 tot 16 jaar. De avonden werden ingevuld met spel- en quizelementen, film, schilderopdrachten, gesprekken over aansprekende thema's. De laatste bijeenkomst van het jaar (in de zomer) was altijd een barbecue, waarbij ook de vormelingen werden uitgenodigd.

Zaaien

'Wat ons op de been heeft gehouden,' zeggen Anneke en Charisma op mijn vraag, 'zijn de jongeren zelf. Ze bleven komen naar de bijeenkomsten. Dat gaf aan hoezeer ze behoefte hadden aan een plek van ontmoeting en gezelligheid. En je kon goed merken, dat de onderlinge band gaandeweg steeds sterker werd. Het waren ook heel leuke kinderen om iets voor te organiseren.' De laatste jaren werken Charisma en Anneke met de methode Rock Solid. Daarin vormen spel, bijbelverhalen, gesprek en een specifiek thema de belangrijkste elementen voor de avond. Er wordt steeds een koppeling gemaakt tussen kerk/bijbel en de eigen ervaring van de jongeren.

Wat heeft het werken met de jongeren jullie zelf gebracht? Dat wil ik graag weten. Anneke: 'Het is fijn, ook belangrijk, om iets door te geven van het geloof. Maar tegelijk ook heel lastig, want het geloof maakt steeds minder deel uit van hun leefwereld.' Charisma vult aan: 'Ze nemen eer altijd wel iets van mee. Als er een quiz wordt gedaan over bepaalde stukjes geloofskennis, dan zijn ze daar heel serieus mee bezig. Ze staan ervoor open om hier iets mee te doen.'

Charisma en Anneke knikken instemmend als ik vaststel, dat ze vooral bezig zijn geweest met zaaien. Het leggen van geloofskiemen, zogezegd. 'Wat de jongeren er later zelf mee doen, dat is nu nog niet te zeggen. En als de jongeren zelf leuk meedoen, dan steek je er ook zelf iets van op. Het geeft je energie, als ze naar huis gaan en zeggen: het was echt een gezellige avond. En soms gebeurt het, dat ze heel persoonlijke dingen willen bespreken. Dat kan alleen als er een gevoel van veiligheid en onderling vertrouwen is.'

Terugvinden

Het is geen gemakkelijke taak om nieuwe deelnemers voor het jongerenpastoraat te vinden. Maar ook niet om ouders als begeleiders te vinden om ons werk te ondersteunen. Je merkt, dat het geloof bij veel mensen tegenwoordig niet meer zo'n betekenis heeft. Maar voor Charisma is juist die betrokkenheid bij kerk en geloof essentieel om dit vrijwilligerswerk te doen. 'Mijn geloof,' zegt ze, 'is iets van mijzelf. Iets dat ik met vrienden moeilijk kan delen. En toch breng ik het wel eens te sprake in de kroeg of op een festival. Vooral doordat ik het positieve in het leven probeer te benadrukken. Als je een goed hart hebt, dan ben je in essentie ook gelovig, toch? Mijn geloof is weer gegroeid nadat ik op mijn dertigste een ernstig ongeluk heb gehad. Toen vond ik kracht in mijn  geloof. Dat zou ik anderen ook gunnen.'

Ook bij Anneke is de geloofsbeleving een beweging van loslaten en hervinden geweest. 'Als ik een katholieke opvoeding wil geven aan onze kinderen, dan moet ik eerst zelf de weg terug naar de kerk zien te vinden. Het was een moeizaam proces van proberen terug op de kade te komen, maar er was niemand die mij de hand reikte. Toch voelde het als een thuiskomen. Ik sta nu milder en met meer vreugde in het leven.'

Op 21 september is de laatste bijeenkomst geweest van het jongerenpastoraat. Er zal geen vervolg komen, tenzij er mensen opstaan die bereid zijn om het stokje over te nemen. Zo niet, dan is er echt een tijdperk voorbij. Jammer, maar het is de nuchtere realiteit.

Namens het pastorale team wil ik Anneke en Charisma van harte danken voor hun enthousiaste inzet en persoonlijke inspiratie bij dit vrijwilligerswerk.